Odchodzić to swoiste stadium samotności i opuszczenia. To opowieść o miłości, bolesnych wydarzeniach wojennych i o tym, jak trudno pogodzić się z odejściem najbliższych.
Najnowsza książka Agnieszki Moniak-Azzopardi opowiada o losach Teresy i Henryka oraz ich wnuczki Natalii. Historia sięga kilku pokoleń wstecz pokazując, jak trudne i bolesne doświadczenia wojenne wpłynęły na losy całej rodziny. Początek książki odnosi się właśnie do wydarzeń z przeszłości, dopiero później autorka skupiła się na samym Henryku i jego tytułowym odchodzeniu. Starszy, schorowany człowiek, który wymaga pomocy zmaga się z tęsknotą i samotnością. Natalia, jego wnuczka mająca wyrzuty sumienia przyjeżdża, co jakiś czas i stara się pomóc dziadkowi i jego drugiej żonę, która także ma już problemy ze zdrowiem. Tym samym autorka pokazuje bardzo uniwersalną historię, która każdy z nas może przełożyć na własne życie. Zapewne duże znaczenia ma fakt, że autorka swoją opowieść oparła na wydarzeniach z życia swojego dziadka.
Autorka pokazuje brutalność nie tylko wojny, ale też całego procesu odchodzenia. Starzenie się to często smutny i bolesny czas, zwłaszcza jeśli nie mamy obok bliskich lub chociaż kogoś, kto może nam pomóc i zaopiekować się nami. Namiastką normalności dla Henryka były przyjazdy wnuczki i długie rozmowy z nią. I chociaż wydaje się, że to bardzo smutna i przygnębiająca historia, to akcja, która toczy się na przestrzeni niemalże osiemdziesięciu lat poprowadzona jest w taki sposób, że trudno się od niej oderwać. Dodatkowo niesie ze sobą mnóstwo emocji i skłania do refleksji.
Odchodzić to opowieść o losach kilku pokoleń w rodzinie dotkniętej brutalnymi wydarzeniami wojennymi. Autorka z precyzją nakreśla ich historię, która miejscami ma cechy charakterystyczne dla reportażu. To właśnie połączenie powieści z elementami reportażu sprawia, że jeszcze mocniej identyfikujemy się z bohaterami. Odchodzić to także, a może przede wszystkim, opowieść o stracie, tęsknocie, bezradności i samotności. Przejmująca i refleksyjna.
