Jak wiecie uwielbiam książki, które potrafią wywołać we mnie emocje. Chciałam tylko chwilę poczytać w jeden niedzielny wieczór. Skończyło się na tym, że odłożyłam książkę dopiero, gdy przeczytałam ostatnie zdanie.
Szukając szczęścia
Choroba dziecka to problem, z którym boryka się wiele kobiet. Samo wychowanie dziecka jest dużą odpowiedzialnością i nie raz sporym wyzwaniem, jeśli do tego dochodzi choroba wszystko staje się podwójnie trudne. W życiu Malwiny i Artura wszystko układało się wspaniale. Do momentu porodu, gdy dowiedzieli się, że ich córka jest chora. Zespół Pierre’a Robina to zespół wad wrodzonych, które obejmują twarzoczaszkę. Może to zagrażać życiu dziecka, gdyż powoduje ostrą niedrożność górnych dróg oddechowych — język zapada się ku tyłowi. Rozszczep podniebienia powstaje między 10, a 12 tygodniem ciąży. Niestety wada ta nie została wykryta w związku z tym choroba nowo narodzonego dziecka była dla obojga szokiem. Malwina cały swój czas poświęca córce, wpierw szpitalu później w domu. Dba o nią, wozi na rehabilitację, troszczy się i opiekuje. Artur nie potrafi poradzić sobie z całą sytuacją i swoją nieobecność tłumaczy pracą. W końcu ich małżeństwo się rozpada a Malwina musi zdać się wyłącznie na siebie.
Szukając szczęścia rozpoczyna się w monecie, gdy w drzwiach domu Malwiny, o kilku latach nieobecności pojawia się Artur. Dopiero później poznajemy całą historię. Każdy z rozdziałów rozpoczyna się w kolejne urodziny Dagmary, 12 września. Tym samym rok po roku poznajemy historię dziewczynki i tego co działo się w życiu jej mamy. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie i pokazuje wydarzenia z perspektywy Malwiny. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o narrację dwutorową, by pokazać tę historię również oczami ojca dziewczynki. Zapewne dałoby to pełniejszy obraz sytuacji i pozwoliło na sprawiedliwszą ocenę Artura.
Nasza życie uzależnione jest od postaw wobec niego. Każdy czasem płacze, a czasem się śmieje. Ważne, aby umieć to zrównoważyć.
Objętościowo książka to zaledwie 240 stron, a więc idealnie pasuje na jeden wieczór. Sama zawarta w niej opowieść sprawia, że nie możemy się od niej oderwać. Mimo tego, że to niezwykle prosta historia to chwyta za serce i wywołuje sporo emocji. Aneta Krasińska bardzo delikatnie opowiada o niepełnoprawności, zmaganiach matki z chorobą ukochanej córeczki czy próbie ułożenia sobie życia na nowo. Jej lekki i plastyczny styl sprawia, że książka nas nie męczy mimo trudnych tematów, o których opowiada. Samo zakończenie, chociaż dla mnie zbyt wyidealizowane, zaskakuje i pokazuje jak bardzo życie potrafi być nieprzewidywalne.
Szukając szczęścia to mądra i życiowa opowieść, która skłania do wielu refleksji, i która dostarcza wielu emocji. Jestem przekonana, że przypadnie do gustu wielu kobiet. Moje serce skradła. To prosta historia, która pokazuje co powinno być dla nas ważne, na czym powinniśmy się skupiać i czemu poświęcać.
– Życie to ciągłe wybory – wyjaśnił. – Dopiero po pewnym czasie możemy poznać ich skutki, które albo nas satysfakcjonują, albo nie.
