Pierwsze spotkania z nowymi osobami zawsze wiążą się z pewną niepewnością, jakimiś oczekiwaniami i pewnym rodzajem podekscytowania. Czy pierwsze spotkanie z twórczością autorów wywołuje podobne emocje?
Chociaż o Rachell Abbott było głośno w ubiegłym roku nie miałam okazji przeczytać żadnej z jej książek. Zatem zaczęłam w takiej kolejności, jak autorka pisała swoje książki. Bowiem patrząc chronologicznie Śpij spokojnie zostało wydane przed Obcym dzieckiem, niemniej akcja jest tutaj samodzielna, a łącznikiem staje się postać inspektora Toma Douglasa. I skoro kolejne książki są jeszcze lepsze niż Śpij spokojnie muszę koniecznie po nie sięgnąć!
Rachel Abbott to typ autorki, która prowadzi fabułę w taki sposób, aby czytelnik do końca nie wiedział komu powinien wierzyć i co tak naprawdę się wydarzyło. Sprawia to również problem w stworzeniu recenzji. Nie mogę Wam zbyt wiele zdradzić, gdyż musiałbym odkryć karty, a tym samym odebrać Wam przyjemność z lektury. Niemniej możecie wyobrazić sobie kobietę, trójkę dzieci i męża, który ma obsesję zarówno na punkcie tejże kobiety oraz kontroli nad nią. Tak właśnie wygląda życie Olivii, jest sprawdzana, kontrolowana i pilnowana. Od rana do nocy. Mieszka w domu, w którym po kryjomu jej mąż zainstalował kamery. Pewnego dnia zgłasza zaginięcie swoich dzieci oraz męża. Sprawa szybko się wyjaśnia, jednak jakiś czas później to właśnie jej mąż zgłasza zaginięcie żony oraz dzieci. Wszystko wygląda bardzo podejrzanie, sprawy nie ułatwia fakt, że Robert nie ma żadnego zdjęcia swojej rodziny i ukrywa coś przed policją.
Rachel Abbott napisała książkę wielowątkową i nie do końca jednorodną gatunkowo. Sporo tutaj elementów z powieści psychologicznej, trochę z obyczajowej i trochę z thrillera. Akcja do pewnego momentu trzyma równe tempo, jednak potem zwalnia. Może za sprawą właśnie poruszania problemów o charakterze społeczno-obyczajowym. Nie zmienia to jednak faktu, że sposób w jaki pisze autorka i prowadzi fabułę wciąga i w odwołaniu do tytułu nie pozwala spać spokojnie. To ważne i nieco przerażające studium obsesji, chorej miłości i krzywdy, którą może nam wyrządzić toksyczne uczucie. Co ciekawe bohaterowie, których uważamy za ofiary nie do końca są krystaliczni, jakby mogło się wydawać. Miałam problem, aby utożsamić się z nimi, chociaż w pewnym stopniu współczułam Olivii i jej dzieciom. Bardzo dobrze wypada inspektor Douglas. Typ mężczyzny po przejściach, który jest zaangażowany w pracę i chce w końcu poukładać sobie życie. Może nieco schematyczne, jednak to naprawdę fajny facet.
Pierwsze spotkanie z twórczością Abbott uważam za udane. Autorka sprawnie buduje fabułę skupiając się zarówno na wątku głównym, jak i poruszając się w obrębie ważnych problemów społecznych. Akcja trzyma równe tempo i mówiąc nieco kolokwialnie ta książka czyta się sama.
