Charles Bukowski jest na tyle specyficzny, że albo się go kocha i akceptuje, albo nie potrafi zrozumieć i stoi gdzieś z boku patrząc na tych wszystkich zachwyconych fanów. A ja jestem w tym wszystkim gdzieś po środku.
Swego czasu w jednym z portali społecznościowych modne było ustawiane statusu związku. Jedną z opcji było określenie „to skomplikowane”, które idealnie odzwierciedla mój stosunek do Bukowskiego i tego co tworzy. Czytałam jego zbiory wierszy O miłości, O piciu oraz O kotach. Przygoda z nim zaczęła się w 2017 roku, a więc nasza skomplikowana relacja ma już 6 lat. Najbliżej mi było do wierszy o miłości rzecz jasna, niemniej w każdej z nich znalazłam coś dla siebie. Teraz sięgnęłam po dziennik, który tworzył w ostatnich latach swojego życia. I tak powstało Gdy kota nie ma, myszy harcują. Dziennik został wzbogacony ilustracjami znanego twórcy komiksów Roberta Crumba, który mówił o Bukowskim, że to był bardzo trudny człowiek na żywo, ale na papierze wypadał świetnie
Gdy kota nie ma, myszy harcują to zbiór osobistych refleksji autora, który dotyczy zarówno jego zwyczajnego, codziennego życia, mierzenia się ze zbliżającą się śmiercią (Bukowski wiedział o swojej nieuleczalnej chorobie) oraz procesu twórczego, dojrzewania do bycia pisarzem, blasków i cieniów sławy, wszystkiego co go w tym mierzi i mu przeszkadza. Bukowski czasami wplata swoje spostrzeżenia o społeczeństwie oraz refleksje egzystencjalne i filozoficzne. Jest w tym wszystkim brutalnie szczery i bezkompromisowy. Na swój sposób wulgarny a czasem obleśny. To dokładnie ten sam Bukowski, którego znamy z wcześniejszej twórczości. Z tym, że to także Bukowski, który już nie musi o nic walczyć i nikogo do siebie przekonywać. Jeśli jeszcze nie sięgaliście po jego twórczość to zachęcam, to na pewno jedno z ciekawszych doświadczeń literackich, a jeśli chcecie wpierw nieco poznać autora to przeczytajcie ten dziennik.
