Chodź ze mną to jedna z tych książek, o których chciałoby się wiele opowiedzieć, a gdy przychodzi co do czego to brakuje nam słów, by opisać to wszystko co towarzyszyło nam podczas lektury.
Fabuła książki początkowo wydaje się być całkiem prosta, jednak na koniec autor postanawia dać nam wolną rękę w interpretacji pewnych kwestii. Wracając jednak do początków. Dustin ma 43 lata, żonę Klarę, syna Olafa, prowadzi swoją knajpę, a od pewnego czasu regularnie odwiedza w każdy wtorek matkę Helenę, która właśnie teraz postanowiła opowiedzieć mu o ojcu. Kola był Rosjaninem, sowieckim kapitanem niszczyciela i jak się okazuje ojcem mężczyzny. Matka z niezwykłą starannością portretuje jego osobę, opowiadając o ich burzliwej miłości, wzlotach i upadkach oraz spektakularnej ucieczce za ocean. Tylko co z tego jest prawdą, a co podyktowane potrzebą serca i figlami pamięci? Ile ojca jest w Dustinie, a ile Dustina w ojcu? Czy można przejąć czyjeś szaleństwo i powoli się w nim zatracać? Dustin przestaje rozróżniać prawdę od urojeń wyobraźni, a może to tylko jego wyobraźnia bawi się z nim w kotka i myszkę? Czy spisanie historii, którą przekazuje mu matka pomoże się mężczyźnie odnaleźć? I co jeśli matka nie zdąży skończyć swojej opowieści?
Podążanie w głąb opowieści Łukasza Orbitowskiego przynosi więcej pytań niż odpowiedzi. Pytań, które stawiamy wraz z bohaterem, i na które próbujemy znaleźć odpowiedź. Chodź ze mną to opowieść o potrzebie poznania swojej historii, o poszukiwaniu własnej tożsamości i próbach sklejenia skrawków historii w całość. To także historia o szalonej miłości, takiej na przekór wszystkiego, która potrafi całe życie wywrócić do góry nogami. O kochaniu, o tym, że każdy chce kochać i być kochanym, o samotności, niezrozumieniu i szaleństwie.
Gdynia. To ona stała się też cichą bohaterką tej powieści. Łukasz Orbitowski zabiera nas w miejsca, których już nie ma, kluczy uliczkami i snuje swoją opowieść. Chodź ze mną to przewrotna i zaskakująca lektura. Wydawać, by się mogło, że fabuła zmierza w określonym kierunku, jednak autor podsuwa nam różne tropy i co krok wyciąga rodzinne tajemnice na wierzch, które zupełnie zmieniają postrzeganie rzeczywistości. Orbitowski w swojej książce stawia pytania, na ile mamy w sobie swoich rodziców, a na ile to my się w nich odbijamy. Czy zbyt głębokie szperanie w przeszłości może doprowadzić do szaleństwa? A może lepiej oszaleć, ale znać prawdę o sobie? Dużo pytań, na które każdy z nas znajdzie swoje odpowiedzi. Polecam!
