Historia zawarta w najnowszej książce Nataszy Sochy pokazuje, jak ważny w naszym życiu jest dotyk, czułość i przytulanie. I to jest ważne, abyśmy o tym pamiętali nie tylko w stosunku do najmłodszych.
Głównym bohaterem Pokoju kołysanek jest Joachim. Starszy mężczyzna pełniący w szpitalu rolę wolontariusza przytulacza. Jego praca opiera się na tak zwanym kangurowaniu, czyli przytulaniu noworodków. Przez to nie tylko pomaga tym maluchom, ale także sam czuje się potrzebny. Podczas swoich wizyt opowiada maluchom o swoich dalekich wyprawach w różne zakątki świata, tym samym wytwarzając specyficzną więź z maluchami. Poza opowieściami o wielkim świecie w jego historiach pojawia się ona, Helena. Kobieta, która kiedyś kochał. O ile snucie opowieści o wojażach i przygodach przychodzi mu z łatwością, tak wspomnienia o Helenie są bolesne i nie zawsze starszy mężczyzna potrafi o niej opowiadać. Poza Joachimem małymi bohaterami są wcześniaki, które każdego dnia walczą o życie i ich rodzice, którzy czasami nie potrafią sobie poradzić ze wszystkimi silnymi emocjami. Natasza Socha w przemyślany i pomysłowy sposób splotła losy wszystkich swoich bohaterów, dzięki temu dostaliśmy piękną i wzruszającą opowieść o miłości, czułości, o śmierci i życiu, słabościach i sile, o raz podjętych decyzjach i życiu z ich konsekwencjami.
Chciałabym powiedzieć, że to książka o przytulaniu, bo to samo w sobie już wywołuje dobre skojarzenia, jednak przytulanie staje się tylko punktem wyjścia do pokazania historii Joachima, która została zainspirowana życiem dziadka autorki. Pokój kołysanek jest o przytulaniu, ale jest także o roli dotyku, o czułości, o tym, że każdy z nas potrzebuje poczucia bycia kochanym i każdy chce kochać. O samotności, o starości i wreszcie o miłości. Natasza Socha napisała książkę melancholijną i refleksyjną.
