Warszawa 1885 roku. Morderstwo znanego adwokata w domu uciech a do tego zabronione uczucie jego córki i pewnego Moskala.
Już te dwa zdania powinny Was zachęcić do sięgnięcia po tę książkę. Ale od początku. Rodzina Rapackich wiedzie poukładane życie na dobrym poziomie. Wszystko zmienia się kiedy zostaje zamordowany ojciec, uznany adwokat, a jego ciało zostaje znalezione w jednym z domów uciech. Sprawą zajmuje się Woronin, młody policjant, który przybył do Warszawy z Petersburga. Przy okazji śledztwa poznaje starszą córkę adwokata, Leontynę. Między tą dwójką zaczyna rodzić się uczucie, które z góry skazane jest na porażkę, gdyż związek polki z Moskalem uznawany jest niemalże za zdradę kraju. W dodatku dziewczyna ma narzeczonego, któremu dała słowo i którego chce dotrzymać. mimo tego, że Ignacy czeka na wyrok w Cytadeli.
I tak naprawdę to tylko nikły zarys fabuły, która jest wielopłaszczyznowa a zagłębianie się w nią przynosi wiele niespodzianek i nierozwiązanych tajemnic. Autorce udało się w piękny i dokładny sposób oddać ducha tamtejszych czasów i odmalować klimat końca XIX wieku. Zabrakło mi tylko przypisów wyjaśniających, niektóre słowa tamtej epoki. Niemniej Warszawianka to malownicza i barwna historia o walce, tradycjach rodzinnych, zmianach strukturalnych, ale też miłości, oddaniu i błędach, jakie popełniamy często w imię wyższych idei, a za które później przychodzi nam płacić.
Warszawianka to połączenie retro kryminału z romansem, stąd każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Dostajemy świetnie uknutą intrygę, zakazane uczucie, walkę dobra ze złem, próbę spojrzenia na ówczesne zwyczaje i tradycję oraz historię. Polecam, czyta się wyśmienicie! Moje romantyczne serduszko czuje tylko lekki niedosyt w jednej kwestii, ale cóż życie nie zawsze składa się w „żyli długo i szczęśliwie”. A może właśnie tak było?
