Są książki, które od pierwszych stron nas wciągają i nie dają nam spokoju. Tak miałam z Ukochanym dzieckiem, co więcej do samego końca nie wiedziałam czego się spodziewać i jak potoczy się ta historia.
Kiedy Lena trafia do szpitala, życie jej rodziców w końcu ma szansę wrócić na normalne tory. Tak przynajmniej myślą, gdyż latami poszukiwali zaginionej córki i czekali na ten dzień bardzo długo. Kiedy jednak okazuje się, że kobieta nie jest ich córką ponownie się załamują. Światełko w tunelu pojawia się w postaci Hanny, która jest łudząca podobna do ich córki, jednak twierdzi, że jej matką jest kobieta ze szpitala. Z kolei „Lena” powoli zaczyna opowiadać swoją historię, od której włos jeży się na głowie. Ukryty w lesie szałas z zabitymi oknami. Życie Leny i jej dwojga dzieci toczy się wedle ściśle określonych zasad: pory posiłków, wizyty w toalecie czy czas nauki są dokładnie wyznaczone przez porywacza, a zarazem ojca dzieci, i wszyscy ich przestrzegają. To tylko wierzchołek tego, co przeżyła kobieta, a co gorsze okazuje się, że jej ucieczka nie była do końca skuteczna, a może to tylko efekt tego co przeżyła i wyobraźnia płata jej figla?
Lubię książki, które mnie wsysają do swojego świata i nie pozwolą o sobie zapomnieć dopóki nie skończę czytać. Wbrew pozorom te ponad 400 stron czyta się ekspresowo. Ukochane dziecko to opowieść o zemście, obsesyjnej chęci kontroli, okrucieństwie i manipulacji. To także historia o tym, jak wiele jesteśmy gotowi poświęcić, by przeżyć. O maskach jakie nakładamy, o tajemnicach i miłości rodzicielskiej, która jest w stanie zrobić wszystko byleby uratować swoje dziecko.
Ukochane dziecko to książka niepokojąca z gęstą atmosferą i zagadką, której do końca nie udało mi się rozwiązać. Polecam!
