Nie wiedziałam czego się spodziewać po książce Płynąc w ciemnościach. Okazało się, że dostałam melancholijną, czułą i intymną opowieść o miłości, jej potrzebie i braku.
Zaczną od wydania, chociaż rzadko o tym wspominam, jednak Płynąc w ciemnościach zachwyca wydaniem. Faktura, dbałość o detale sprawie, że ta książka wizualnie prezentuje się pięknie.
Płynąc w ciemnościach stanowi zapis wspomnień głównego bohatera Ludwika. Będąc w Ameryce, tęskniąc za ojczyzną, która znalazła się w stanie wojennym młody chłopak robi swoisty rachunek sumienia wracając do swojej relacji, jaka łączyła go z Januszem, a która nie przetrwała. Ludwik czuje się samotny i opuszczony, w pewnym sensie nadal kocha Janusza, tęskni za nim, jednak z drugiej wie, że chłopak wybrał układy i wygodne życie dzięki temu. Nawet informacja o ślubie Janusza nie sprawia, że Ludwikowi jest łatwiej. Wszystko dzieje się w czasach PRL-u, kiedy to o tym, jak będzie wyglądało nasze życie decyduje po której stronie się opowiemy. Ludwik cierpi z braku miłości, nie chce się ukrywać i chce walczyć o Janusza, jednak tamten nie potrafi się określić.
Płynąc w ciemnościach to bardzo subtelna, intymna i delikatna opowieść o młodym, wrażliwym i zagubionym człowieku. To historia o miłości, jej braku, potrzebie kochania i bycie kochanym. O społecznym napiętnowaniu, o obawach braku tolerancji, o ciągłym życiu w strachu. Autor w swoje powieści świetnie kreśli klimat ówczesnych czasów, pokazując życie zwyczajnych ludzi i decyzje, jakie zmuszeni byli podejmować, a które rzutowały na całe ich życie.
Płynąc w ciemnościach to opowieść napisana z wyczuciem i wrażliwością, w której nie brakuje emocji. A wszystko to podane z niezwykłą dbałością o język. Pięknie napisana, pięknie wydana opowieść o niekoniecznie pięknej miłości. To historia pokazująca jak trudno jest budować własną tożsamość, odnaleźć i dorosnąć do siebie i swoich potrzeb.
