Nic oprócz śmierci jest zwieńczeniem trylogii z Anną Lindholm w roli głównej. A szkoda. To naprawdę udana seria i z chęcią przeczytałabym kolejne części, zwłaszcza, że losy bohaterów niekoniecznie potoczyły się po mojej myśli.
W części rozpoczynającej tę trylogię autorka zabrała nas do Szwecji, następnie pokazała nam uroki Wenecji, a na koniec odkrywa przed nami Wiedeń. Muszę przyznać, że to moja ulubiona część całej serii.
Tym razem Anna Lindholm wybiera się do Wiednia na prośbę znajomej. Jak się okazuje w pracowni rzeźbiarskiej jej wnuka zostały odnalezione zwłoki młodej kobiety i podejrzenia padają właśnie na chłopaka, który w dodatku znika bez śladu. Anna postanawia poprowadzić nieoficjalne śledztwo, w którym ma pomóc jej emerytowany policjant, dawny znajomy Ingvara. Jak się okazuje w sprawę zamieszanych jest wiele osób, w tym szanowany profesor jednej z uczelni artystycznych, a ich zainteresowania dalekie są od normalności.
W poprzedniej części miałam mały problem z rozeznaniem się wśród wszystkich bohaterów, gdyż było ich naprawdę sporo, a w dodatku sprawy nie ułatwiały ich nazwiska. W Nic oprócz śmierci również jest cała plejada bohaterów, do czego za każdym razem przyzwyczaja nas autorka, jednak o wiele łatwiej możemy ich zapamiętać, a tym samym uważnie śledzić akcję i układać ją w całość. A tutaj dzieje się bardzo dużo. Autorka zaprasza nas do Wiednia pokazując jego mroczną stronę, skupia się na ludzkich wynaturzeniach, a prowadząc do rozwiązania zagadki do końca potrafi trzymać tempo i stopniować napięcie. W z pozoru łatwiej sprawie piętrzą się problemy, pojawiają nowe wątki i podejrzani, a Anna chce doprowadzić śledztwo do końca tak, by nie ucierpiał na nim jej związek z Antonio.
Nie pochwalam wszystkich decyzji życiowych Anny, zwłaszcza w kwestii doborów partnerów. Czasami miałam wrażenie, że wychodzi z niej typowa kobieta, która do końca nie wie czego chce i z kim chce być. Z jednej strony jest Antonio, pojawia się też Lajon, a gdzieś w tym wszystkim Ingvar, który również był dla niej ważny. Wyraźnie mota się w swoich uczuciach. Jaką decyzję podejmie? Czy posłucha głosu serca? O tym przekonacie się czytając trzecią część. I chociaż od początku cykl ten zapowiadany był jako trylogia w zakończeniu autorka zostawiła sobie malutką furtkę i może kiedyś… Kto wie 😉
Poza ciekawym wątkiem kryminalnym Nic oprócz śmierci to kolejny ukłon autorki w stronę kultury. Tym razem pokazuje nam świat sławnych rzeźbiarzy, skupia się na detalach i bardzo plastycznie maluje obraz Wiednia. To tutaj fikcja miesza się z rzeczywistością, a Knedler pokazała, że jak zwykle zrobiła sumienny reaserch i wie o czym pisze. Właśnie sam język i kreowanie fabuły są sporym atutem ostatniej części trylogii. Magdalena Knedler lubi opowiadać historię, stąd spora oszczędność w dialogach, co może miejscami spowalnia akcję, jednak z drugiej strony w pełni pokazuje warsztat autorki.
Jeśli wcześniejsze części Wam się podobały z tą będzie tak samo. Dobrze napisana, trzymająca tempo i nieco przewrotna.
