Ostatnio mam szczęście do powieści, które na długo zapadają w pamięć. Kolejną z nich jest Ostatnia róża Szanghaju.
Ostatnia róża Szanghaju to jedna z tych historii, od których trudno się oderwać. Pokazana z dwóch perspektyw opowieść traktuje o wojnie, miłości i o tym, że czasem nawet poświęcając wszystko w jej imię może okazać się, że to za mało.
Aiyi Shao jest Chinką, która z powodzeniem prowadzi nocny klub. Kiedy na jej drodze staje Ernest Reismann kobieta jeszcze nie wie, jak bardzo to spotkanie zmieni całe jej życie. Żydowski uchodźca desperacko szuka pracy, by utrzymać siebie i siostrę. Aiyi decyduje się zatrudnić go w swoim klubie jako pianistę. Okazuje się, że tych dwoje połączy znacznie więcej niż miłość do jazzu. Czy będą gotowi zaryzykować wszystko, by zawalczyć o siebie? Czy tak diametralne różnice między dwojgiem ludzi da się pogodzić? Kobieta nie wie, jakiego wyboru dokonać zwłaszcza, że ma już narzeczonego i cała rodzina przygotowuje się do ślubu. Jednak w okupowanym przez Japończyków Szanghaju każde jutro jest niepewne i może wcale nie warto na niego czekać?
Ostatnia róża Szanghaju to pełna smutku i bólu opowieść o brutalności wojny, o łapaniu skrawków normalności i o miłości, która gotowa jest wiele przetrwać, jednak czasem i to okazuje się niczym. O tym, że każdy chce kochać i być kochanym, a uczucie może nas spotkać w każdym momencie życia. O stracie, błędnych decyzjach i życiu z ich konsekwencjami. I o tym, co by było gdyby na pewnym etapie podjęte zostały inne decyzje. Autorka pięknie pisze o niepięknych rzeczach. Dużo w tej powieści cierpienia, walki o swoje szczęście i nieustannych upadkach i próbach podniesienia się z nich. Świetna historia, od której trudno się oderwać!
