Są książki, o których trudno jest cokolwiek napisać. Są historie, które ściskają za gardło, sprawiają, że mamy ochotę krzyczeć, że mimo tego iż bardzo chcemy zrozumieć nie potrafimy.
Nie godzę się na świat, w którym dorosły wykorzystuje dzieci. Nie chcę żyć w świecie, w którym osoby duchowne wykorzystują dzieci, ba! wykorzystują kogokolwiek. Bardzo poruszyła mnie historia Anny Zamojskiej. Jako mała dziewczynka została wielokrotnie wykorzystana przez księdza. Duchownego, który był przyjacielem domu i często w nim bywał. I nie chodzi tutaj o szukanie kontrowersji, bo tego nie znajdziecie w książce Anny Zamojskiej. To bardzo subtelna, a przez to jeszcze bardziej smutna i przytłaczająca opowieść. Historia, po którą wato sięgnąć, by mieć odwagę mówić o krzywdzie, jeśli takiej doświadczymy ze strony nie tylko duchownych, ale też osób, którym ufaliśmy.
Autorka wybaczyła swojemu oprawcy, pookładała swoje życie na nowo, spróbowała się posklejać, jednak te wydarzenia już na zawsze odcisnęły w niej piętno. Nigdy więcej to opowieść niezwykle poruszająca, bolesna, jednak w tym wszystkim spokojna i pełna nadziei. Autorka wybaczyła i to stało się jej siłą. Nigdy więcej to też opowieść o relacji z Bogiem, która czasami wystawiona jest na ciężkie próby. Bo tak często, jak autorka wątpi w ludzi, tak często wątpi w Boga. Mimo tego wierzy i stara się być w nim w szczerej relacji.
Nigdy więcej to ważna i potrzebna pozycja. To istotny głos, który być może pomoże innym zawalczyć o sprawiedliwość i siebie. Autorka szczerze opowiada o swoich emocjach. To nie jest książka, której wystawia się noty. To jest rzeczywistość, z którą zmaga się wiele ofiar. Świadectwo walki, wybaczenia i wiary. Warto przeczytać i stać się bardziej wyczulonym na to, co dzieje się wokół nas.
