Hannę czytałam niedługo po lekturze Zegarmistrza z Dachau i musze przyznać, że mimo wojennej tematyki to były dwie zupełnie inne opowieści. Równocześnie każda z nich wciągnęła mnie od pierwszych stron.
Kilka dni temu mogliście przeczytać tekst odnoszący się do Zegarmistrza z Dachau. Cały tekst znajdziecie tutaj. Po lekturze tej powieści sięgnęłam po Hannę autorstwa Paula Braddona i tak właściwie nie wiedziałam czego się spodziewać. To historia opowiadająca o chęci zemsty, która przysłania nam całe życie, jednak to także opowieść o tym, że często nasze wyobrażenia wraz ze zderzeniem z rzeczywistością stają się zupełnie inne, a przy tym my także się zmieniamy.
Hannie nie udało się uratować rodziny, chociaż jeden z Niemców jej to obiecał. Teraz mówi o nim „mój Niemiec” i próbuje za wszelką cenę go odnaleźć i wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. Tylko jej udało się cudem ocaleć w Auschwitz, jednak brutalne wspomnienia nie pozwalają jej zapomnieć o tym wszystkim. Kobieta kradnie tożsamość jednej z kobiet, podszywa się za pielęgniarkę i gdy w końcu ma sposobność zemścić się na mężczyźnie jej samej grozi niebezpieczeństwo, a sprawa nie jest taka łatwa, jak sama sobie ją wyobrażała. Czy w akcie zemsty człowiek jest w stanie zabić? Czy manipulacje i kłamstwa wyjdą na jaw?
Hanna to opowieść o zemście, która nawet misternie przygotowana może nas przerosnąć. O tym, że człowiek, który przeszedł przez piekło jest gotowy podjąć ostateczne kroki, nawet jeśli miałoby go to pogrążyć, jednak zawsze tli się w nim resztka człowieczeństwa i odzywa sumienie. To ciekawie skonstruowana historia, w której akcja nie toczy się chronologicznie, więc lektura wymaga skupienia. To jedna z tych opowieści, w której tak naprawdę do końca nie wiemy jak zachowają się bohaterowie. Pełna tajemnic, niedopowiedzeń i silnych emocji opowieść, która wciąga od pierwszych stron. O koszmarze wojny, wymierzaniu sprawiedliwości, ściganiu zbrodniarzy wojennych i o tym, jak ważną rolę w życiu każdego człowieka odgrywa przepracowanie własnych traum i próba zaakceptowania przeszłości. Smutna i bolesna historia, którą na pewno na długo zapamiętam. Polecam!
