Chłopiec w pasiastej piżamie to chyba najgłośniejsza powieść autora. Teraz Johan Boyne powraca z kontynuacją losów rodziny tytułowego komendanta. Jednak pokazuje życie z perspektywy siostry wspomnianego chłopca.
Przyznam, że pierwsze oglądałam film o tym samym tytule, a mianowicie Chłopiec w pasiastej piżamie. Być może dlatego, kiedy sięgnęłam i przeczytałam książkę nie poruszyła mnie ona aż tak bardzo jak oczekiwałam. Zwyczajnie wiedziałam dokąd prowadzi ta opowieść i byłam na nią przygotowana. Czego nie mogę powiedzieć o Córce komendanta. Tak naprawdę w ogóle nie wiedziałam dokąd zabierze mnie autor i jak opowie tę historię. Przed lekturą nawet nie czytałam okładkowego opisu, więc tym bardziej usiadłam do czytania z zupełnie czystą głową wolną od wszelkiego rodzaju uprzedzeń i skojarzeń. Co dostałam? Powieść, która na pewno na długo ze mną zostanie. Bo chociaż od momentu aż przeczytałam ostatnią stronę minęło już ponad dwa tygodnie to i tak zdarza mi się wracać do Gretel i jej życia. Nadal jednak nie wiem jaki jest mój stosunek do niej, i co sama zrobiłabym na jej miejscu. Bo szybkie wyroki łatwo wydaje się ze swojej łatwej perspektywy. A Gretel miała tylko dwanaście lat i czy powinno ją się winić za czyny ojca? Tutaj chyba nie ma jednoznacznej i łatwej odpowiedzi.
Po ucieczce z nazistowskich Niemiec Gretel wraz z matką dotarły do Francji, gdzie próbowały ułożyć sobie życie. Niestety wpadły w ręce ludzi polujących na nazistów. Gretel postanowiła raz na zawsze zerwać z przeszłością i udała się do Australii, jednak i tam przeszłość ją dopadła. Teraz, gdy ma 91 lat wiedzie stateczne i spokojne życie na jednym z bogatych osiedli w Londynie. Nie wraca do przeszłości, nie wspomina, a przede wszytskim nie potrafi wypowiedzieć imienia swojego brata. Wszystko zmienia się, gdy pod nią wprowadza się młode małżeństwo z synem. Między staruszką a chłopcem nawiązuje się relacja, jednak okazuje się, że Gretel, aby uratować chłopca przed ojcem oprawcą kolejny raz musi podjąć decyzje, które na zawsze zmienią jej życie. W młodości tego nie zorbiła, teraz chce w ten sposób odkupić swoje winy.
John Boyne opowiedział swoją historię z dwóch perspektyw. Pierwsza z nich odnosi się do współczesności, w której towarzyszymy Gretel w podeszłym wieku, a druga pokazuje jej losy po tym, jak z matką uciekła z Niemiec. Tym samym możemy dokładnie prześledzić jej historię i poznać życie po wojnie i koszmarze, jaki Hitler zgotował Żydom, a których świadkiem była 12letnia wówczas Gretel. Przez te wszystkie lata żyła w poczuciu winy, a wyrzuty sumienia na każdym kroku dawały o sobie znać. Potrzeba było wiele lat, by dziewczyna, potem już dojrzała kobieta, pogodziła się z myślą o swojej winie, jednak do tego momentu za wszelką cenę próbowała siebie wybielać i tłumaczyć niewiedzą. Mnie podczas lektury nurtowały pytania, czy mając 12 lat miała ona jakiś wpływ na to co się działo i czy mogła w jakikolwiek sposób zareagować? Czy to by coś pomogło? Nie umiem jednoznacznie ocenić jej zachowania i nie potrafię postawić się na jej miejscu. Na szczęście nie muszę dokonywać takich wyborów.
Córka komendanta to poruszająca, miejscami zaskakująca i wywołująca silne emocje opowieść o życiu w poczuciu winy, o przeszłości, która nas naznaczyła, i która nie daje o sobie zapomnieć. O decyzjach, które raz podjęte na zawsze mogą odmienić nasze życie i o tym, żę czasami najtrudniej żyje się z konsekwencjami tych decyzji. John Boyne opowiedział przejmującą historię, która na pewno na długo ze mną zostanie. Polecam!
