Znachor to jedna z tych powieści, w której przypadku najpierw oglądałam film, a dopiero później nadrabiałam lekturę. I o ile film oglądałam kilkanaście razy tak samą książkę przeczytałam dopiero w zeszłym roku.
Jak wspomniałam na wstępie Znachora przeczytałam w zeszłym roku. Nie miałam też jeszcze okazji oglądać produkcji Netflixa, ale mam nadzieję, że niebawem uda mi się to nadrobić. Tymczasem w ramach współpracy reklamowej z Wydawnictwem Świat Książki przeczytałam Profesora Wilczura, o którym Wam dzisiaj opowiem.
Profesor Wilczur po tym jak odzyskał pamięć próbuje poukładać swoje życie i nadal robić to, co najlepiej mu wychodzi, czyli leczyć ludzi. Niestety wokół niego jest wiele zawistnych osób i kiedy przez niedopatrzenie umiera pacjent winą zostaje obarczony profesor Wilczur. Postanawia usunąć się w cień, wrócić do ludzi, z którymi było mu dobrze i zostać wiejskim lekarzem. W tym wszystkim towarzyszy mu młoda lekarka Łucja, która twierdzi, że zakochała się w nim i nic nie zmieni jej zdania. Profesor nie potrafi, jednak przyjąć tego uczucia, czy jednak ma rację?
Profesor Wilczur to powieść, o której już chyba napisano wszystko. To historia o zwykłej, ludzkiej przyzwoitości, oddaniu i kręgosłupie moralnym nawet wtedy, gdy wokół wszyscy są przeciwko nam. To historia o miłości, tylko na pozór silnej, a raczej o iluzji tego uczucia. O fascynacji młodej kobiety wielkim autorytetem, o życiu w przeświadczeniu, że czegoś nie wypada, ale też o próbie, na którą uczucie zostało wystawione. Spokojna, nieco melancholijna opowieść z wyraźnym wątkiem miłosnym. Polecam!
